Υπάρχει θέμα συντονισμού στην κυβέρνηση

Φώτης Κουβέλης, Συνέντευξη στον Β. Σκουρή, Realnews, 20/01/2013

Κύριε Πρόεδρε, τι εκτιμάτε για τα φαινόμενα βίας και τρομοκρατικών πράξεων; Σας ανησυχεί το πού οδηγείται η χώρα;

Με ανησυχούν αυτά τα φαινόμενα διότι τραυματίζουν την πολιτική ομαλότητα και στρέφονται εναντίον της κοινωνίας. Η δημοκρατία μας όμως μπορεί να αντιμετωπίσει φαινόμενα βίας και τρομοκρατικές ενέργειες. Η βία είναι φασισμός.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πού έχει ευθύνες; Γιατί πολλές φορές εμφανίζεται από την κυβέρνηση ως η αιτία ή και η πηγή των φαινομένων βίας, η δε βία μόνο ως ακροαριστερή. Και γενικότερα, πρέπει να αποκλιμακωθεί η πολιτική ένταση;

Η καθολική και απερίφραστη αποδοκιμασία από τις πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου είναι αναγκαία. Απομονώνει αυτούς που θέλουν να τρομοκρατούν και τους αφαιρεί τις ιδεολογικές επιφάσεις που επικαλούνται για να δικαιολογήσουν τις απαράδεκτες ενέργειες τους. Η αποκλιμάκωση και εν τέλει η απομάκρυνση της πολιτικής έντασης είναι επιβεβλημένη. Η πολιτική ένταση δεν

Ας ήτανε τα σπίτια μας σαν τη Villa Amalias

Του Σπύρου Λυκούδη, protagon.gr, 20/1/13

Έγραψα τα παρακάτω πριν τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στους νοικοκυραίους με τη φωνή του Προέδρου του και μετά τη δημοσίευση  άρθρου έμπειρου στελέχους που αιτιολογεί τη στροφή με λατινοαμερικάνικες ταξιδιωτικές εντυπώσεις. Πριν και την ανακοίνωση της συνάντησης με τον Σόϊμπλε, πριν τις βομβιστικές επιθέσεις  κατά δημοσιογράφων, κομματικών γραφείων, και τις ριπές με καλάσνικωφ  κατά του γραφείου του Πρωθυπουργού.

Αμφιταλαντεύτηκα για την ανάγκη δημοσίευσής του. Το αποφάσισα όμως, έτσι, χωρίς ηθικό δίδαγμα.

Μεταξουργείο, 10.1.2013

Όσα ακολουθούν έχουν τη σφραγίδα του αριστερού που παρατηρεί. Μόνο.

Την Τετάρτη 9 Ιανουαρίου  στο Μεταξουργείο  50 – 60 πρόσωπα, 25 χρονών πάνω- κάτω, οργανωμένα  σε ομάδες, φτάνουν στα γραφεία της Δημοκρατικής Αριστεράς από δυο διαφορετικές κατευθύνσεις. Οι περισσότεροι παραμένουν στην είσοδο. Λίγοι, με πρόσωπα αυτοπειθαρχημένα,  ανεβαίνουν  με βιασύνη στους ορόφους,  σαν να θέλουν να γνωρίσουν το κτίριο. Ευγενικές συμπεριφορές  με ελάχιστες εξαιρέσεις ύβρεων.  Όχι πολιτικών, συνηθισμένων ύβρεων καθημερινότητας.

Αγχωμένες κινήσεις, να φέρουν  σε πέρας την αποστολή τους κι  ένα βαρύ, συναισθηματικό φορτίο στον πολιτικό τους λόγο. Ν΄ αφήσουν τα αποτυπώματά τους στην πολιτική μέρα, να αναρτήσουν το πανό τους, να στείλουν τα κείμενά τους από το φαξ της ΔΗΜΑΡ, ν’ απαθανατίσουν την επινίκια παρουσία τους, στέλνοντας τη φωτογραφία της με το κινητό.

Με την άκρη του ματιού μπορούσες να δεις μικρές κινήσεις αλληλεγγύης, την έγνοια για το σύντροφό τους και την κούραση της νύχτας που προηγήθηκε. Ένα κορίτσι αναζητά χαμηλόφωνα τουαλέτα, ένα αγόρι καθησυχάζει τους εργαζόμενους, ένα ευχαριστώ, μια συγγνώμη για την ενόχληση, μια ντουντούκα ξεχασμένη στην είσοδο, μια κουβέντα, που σχεδόν δεν άρχισε, για την αναρχία, η βαθειά πεποίθηση της στράτευσης τους  στον αντιφασιστικό και αντικαπιταλιστικό αγώνα…

Αυτά, συνοπτικά, έμειναν στη μνήμη εκείνων που  βίωσαν τη σύντομη κατάληψη των γραφείων τους .

Στέκομαι ιδιαίτερα στο βαρύ συναισθηματικό και ιστορικό φορτίο, που αισθάνονται οι καταληψίες ότι κουβαλούν, για έναν κυρίως λόγο. Το  βήμα από τη δημοκρατική πρόθεση κοινωνικής δικαιοσύνης στην αντιδημοκρατική συμπεριφορά, συνήθως, δεν γίνεται με επίγνωση μέσω των ιδεών. Γίνεται μέσω των συναισθημάτων που τροφοδοτούνται από ιδεοληψίες, και διαμορφώνουν αντίληψη εξαιρετικότητας για το πρόσωπο και το ρόλο του στην Ιστορία.

Δεν αναφέρομαι λοιπόν στην ιδεολογική συγκρότηση των προσώπων αλλά στη ρομαντική  φύση της αφοσίωσης στη στράτευσή τους, στα συναισθήματα, με τα οποία την επενδύουν και τροφοδοτούν την κοινωνική τους ταυτότητα. Σ΄αυτό η σήψη της πολιτικής ζωής και ο ατελέσφορος τρόπος που την αντιμετώπισε η Αριστερά, ο δημόσιος και ιδιωτικός της λόγος και οι στόχοι της, ρητοί και άρρητοι, έπαιξαν και εξακολουθούν να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Για την εν γένει παιδαγωγική φύση της πολιτικής και το ρόλο του πολιτικού λόγου στη διαμόρφωση του πολιτικού λεξιλογίου και των ορίων του κοινωνικά αποδεκτού μπορούμε να μιλούμε