Γιατί Δημοκρατική Αριστερά; Του Θ. Μαργαρίτη στην Ελευθεροτυπία

Οι ευρωεκλογές αποτελούν μια σημαντική ευκαιρία για να δοθεί ένα ισχυρό μήνυμα. Χρειάζεται αλλαγή πολιτικών στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Πρέπει να γυρίσουμε σελίδα από το κυρίαρχο αφήγημα της λιτότητας, της συρρίκνωσης του δημοσίου χώρου, της αποδιοργάνωσης του κοινωνικού κράτους.

Η αλλαγή αυτή δεν μπορεί να γίνει όμως χωρίς ρεαλισμό. Με εύκολα συνθήματα και ανέξοδες καταγγελίες. Χρειάζεται εναλλακτικές λύσεις και συμμαχίες.

Το σημερινό κυβερνητικό στρατόπεδο στη χώρα φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνει τις συνέπειες από τις ασκούμενες πολιτικές. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν ευνουχίσει κάθε κριτική απέναντι στο νεοφιλελεύθερο σύστημα. Το ΠΑΣΟΚ έχει χάσει κάθε ιδιαιτερότητα του μέσα στο κυβερνητικό σχήμα.

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, δέσμιος του αριστερού λαϊκισμού περιορίζεται μόνο σε μια λογική διαμαρτυρίας. Αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο μονομερών κινήσεων της Ελλάδας απέναντι στην ΕΕ διαμορφώνοντας αβεβαιότητα για τη θέση της χώρας στο ευρώ.

Η προσπάθεια που καταβάλει η ΔΗΜΑΡ μαζί με το ευρύτερο σχήμα της ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ αποσκοπεί να συγκροτήσει ένα αυτόνομο πόλο της κεντροαριστεράς, οριοθετημένο τόσο από τις συντηρητικές επιλογές, όσο και από τον λαϊκισμό.

Δύσκολη υπόθεση, με μεγάλη ανηφόρα αλλά

«Κάντε μας κυβέρνηση και θα δείτε»! Του Σάκη Παπαθανασίου

«Το Ποτάμι θα ψήφιζε το Πολυνομοσχέδιο;»

Ο Θανάσης Σκόκος στέλεχος του Ποταμιού, δέχεται ερώτηση δημοσιογράφου : «Θα ψήφιζε το κόμμα το πολυνομοσχέδιο;» Απάντηση: «Σε υποθετικές ερωτήσεις δεν απαντάω. Το Ποτάμι δεν είναι στη Βουλή.»

Για να δούμε όμως πόσο «υποθετική»  είναι η ερώτηση  του δημοσιογράφου.

Το κρίσιμο θέμα πριν 10 ημέρες ήταν η ψήφιση ή όχι του Πολυνομοσχεδίου από τη Βουλή. Τα κόμματα κοινοβουλευτικά ή μη κλήθηκαν να δηλώσουν τη θέση τους. Και όπως ήταν εύλογο το έπραξαν όλα. Η θέση πως το Ποτάμι  όσο δεν είναι στη Βουλή δεν  χρειάζεται  να τοποθετείται επί των νομοσχεδίων, ενώ αυτά θα επιφέρουν  επιπτώσεις στη ζωή των πολιτών, είναι παντελώς αβάσιμη και αστήρικτη.

Με ποιο τρόπο δηλαδή οι πολίτες θα γνωρίζουν τις πολιτικές θέσεις του Ποταμιού, ενός νεοσύστατου κόμματος, εάν αυτό αποφεύγει να απαντήσει σε υπαρκτά πολιτικά ερωτήματα; Πολύ περισσότερο όταν δέχεται κριτική από πολλές πλευρές ότι προβαίνει σε κοινότυπες διατυπώσεις και έχει ασαφές και θολό πολιτικό στίγμα.

Ως δικαιολογία τέθηκε το επιχείρημα ότι υπήρχε πολύ μικρό χρονικό διάστημα από την κατάθεση του πολυνομοσχεδίου μέχρι την ψηφοφορία. Αυτό είναι ένα πραγματικό πρόβλημα που  στηλιτεύθηκε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Όμως αυτό  δεν τα εμπόδισε να έχουν άποψη και να ψηφίσουν εν τέλει. Εφόσον το Ποτάμι μπει στη Βουλή ΔΕΝ πρόκειται να υπάρξει διαφορετικός χρόνος για το ίδιο  και διαφορετικός χρόνος για όλα τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα! Η κλεψύδρα του χρόνου είναι κοινή για όλους.

Επειδή όμως το κρίσιμο ερώτημα παραμένει και μετά την ψήφιση του,  υπάρχει περίπτωση τώρα που το Ποτάμι έχει τον χρόνο να  μελετήσει το Πολυνομοσχέδιο και να αποφανθεί εάν συμφωνεί ή διαφωνεί με αυτό; Να μας πει δηλαδή εάν θα το καταψήφιζε, θα το υπερψήφιζε ή θα δήλωνε «παρόν»; Και βεβαίως και τους λόγους για το έκανε.  Εκτός κι αν μετά την ψήφισή του, το Ποτάμι θεωρεί πως δεν έχει σημασία να ασχοληθεί με το Πολυνομοσχέδιο αφού αυτό έχει ήδη ψηφιστεί!

Μήπως αυτή είναι μία στάση υπεκφυγής; Μήπως η τακτική του Ποταμιού ενόψει των Ευρωεκλογών συνίσταται στο να “κρατά χαμηλά την μπάλα”, να αποφεύγει να παίρνει θέσεις με  μοναδικό στόχο να γίνεται  αποδεκτό σε όσο το δυνατόν ετερόκλητα ακροατήρια;

Αν αυτό συμβαίνει τότε το ΠΟΤΑΜΙ δεν ξεκινά καλά για την εισαγωγή του νέου. Είναι ευρέως γνωστό ότι η ψηφοθηρία μέσω της ασάφειας είναι συστατικό στοιχείο παλαιού πολιτικού λόγου.

Υ.Γ. Τέλος καλό είναι να γνωρίζει το ΠΟΤΑΜΙ  πως στην πολιτική σχεδόν όλα τα ερωτήματα εμπεριέχουν μία υπόθεση. π.χ το ερώτημα: ” Εάν ήσασταν κυβέρνηση τι θα κάνετε για το ζήτημα της ανεργίας, της υγείας, της εκπαίδευσης ;”,  να μας συγχωρεί  αλλά  ΔΕΝ απαντάται ως εξής : “Δεν είμαστε στην κυβέρνηση και δεν απαντούμε σε υποθετικά ερωτήματα! Κάντε μας κυβέρνηση και θα δείτε!”…

Κόντρα στην αδράνεια χωρίς ψευδαισθήσεις

Του Ρωμανού Οικονομίδη

Είναι γενικά παραδεκτό ότι το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας είναι πιο ρευστό από ποτέ και η εμπιστοσύνη προς το πολιτικό σύστημα βρίσκεται στο ναδίρ. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, λοιπόν, παρατηρείται έντονη κινητικότητα, η οποία συνήθως εκδηλώνεται με τη δημιουργία νέων κινήσεων ή ακόμα και κομμάτων. Αυτά, σε συνδυασμό με το ότι τα χειρότερα για την πατρίδα αποφεύχθηκαν, δημιουργούν εύφορο έδαφος για την ανάδειξη προσωπικών φιλοδοξιών και μεγαλεπήβολων σχεδίων με σαθρά θεμέλια. Μακράν, ο χώρος που εμφανίζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ και με αφορμή την δημιουργία του σχήματος «Δημοκρατική Αριστερά – Προοδευτική Συνεργασία» θα προσπαθήσω να επιχειρηματολογήσω υπέρ της κίνησης αυτής και της στήριξής της.

Αρχικά, το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι η καχυποψία για τους πάντες και τα πάντα, η οποία αποτυπώνεται μέσα στην κοινωνία. Παρόλο που στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας η παραδοχή της καλής πρόθεσης είναι δεδομένη, κάποιοι δούλεψαν πολλά χρόνια για την απώλειά της.  Όταν ξέσπασε η κρίση και άρχισε η κατακραυγή, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για να μειώσουν την πίεση και την φθορά της εξουσίας απέδιδαν ευθύνες εξίσου στο σύνολο του πολιτικού συστήματος, σπέρνοντας την ιδέα του «όλοι είναι ίδιοι».  Η ΔΗΜΑΡ είναι ίσως το μόνο κόμμα που δημιουργήθηκε, επειδή η  αυτοκριτική κάποιων για τον χώρο στον οποίον ανήκαν υπαγόρευε τη χάραξη νέων δρόμων για την επίλυση των προβλημάτων του σήμερα. Έτσι, λοιπόν, η πορεία της ως σήμερα μπορεί να χαρακτηριστεί από τρεις λέξεις. Ευθύνη, επιμονή και τόλμη. Ευθύνη, γιατί όταν η χώρα αντίκριζε το πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο, έδωσε λύση συμμετέχοντας στην κυβέρνηση συνεργασίας και συνέβαλε τα μέγιστα για την παραμονή στο ευρώ. Συμμετείχε, όχι σαν Νεφέλη, αλλά επειδή πίστευε στις κυβερνήσεις συνεργασίας. Επιμονή, διότι όταν  βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο -ακόμα και από δικά της λάθη- δεν έδωσε λευκή επιταγή και επέμεινε στους θεσμούς και στην ισότιμη συμμετοχή της ως κυβερνητικός εταίρος. Και τέλος, τόλμη. Σε πείσμα των καιρών, όπου τα «βαριά» ονόματα και η «βιτρίνα» υπερνικούν τις θέσεις και τα προγράμματα, η ΔΗΜΑΡ ανοίγεται στην κοινωνία. Όχι για να ζητήσει εκ νέου ψήφο, αλλά για να

Αιχμηρή παρέμβαση της «Κίνησης των 75» του ΠΑΣΟΚ για αλλαγή πολιτικής – Αιχμές για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ

Και αίτημα για «διαφοροποίηση από τη Δεξιά» στις επόμενες εκλογές

Άμεση αλλαγή πολιτικής ζητά η «Κίνηση 75» του ΠΑΣΟΚ, η οποία αφορά τόσο την κυβερνητική πολιτική όσο και την τακτική του ίδιου του κόμματος, από το οποίο ζητείται η επανεξέταση της στρατηγικής της συνεργασίας με τη ΝΔ και η διαφοροποίηση από αυτήν.

Ειδικότερα, όπως αναφέρεται σε κείμενο που δόθηκε στη δημοσιότητα την Κυριακή και υπογράφεται από 800 στελέχη της Κίνησης, ζητείται η αλλαγή πολιτικής «για να κλείσει ο κύκλος της κρίσης και Εθνικό Σχέδιο Κοινωνικής Συνοχής, για να απομονωθούν και να εκμηδενιστούν κοινωνικά και πολιτικά οι νεοναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής».

Σημειώνουν ακόμη πως «η κοινωνία τείνει σε οριακές καταστάσεις και μοιάζει όλο και

Die Zeit: Ο Βενιζέλος πρότεινε στον Άσμουσεν να πειράξουν τα νούμερα

Το στέλεχος της ΕΚΤ έφυγε άναυδο από το γραφείο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης που φέρεται να του πρότεινε «let’s reorganise the figures»

Την αποκάλυψη ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, πρότεινε στο στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Γιέργκ Άσμουσεν να αλλάξουν τα νούμερα που αφορούν τους υπολογισμούς για το δημοσιονομικό κενό της Ελλάδας για τη διετία 2015-2016, κάνει η εβδομαδιαία γερμανική εφημερίδα «Die Zeit» που κυκλοφόρησε χτες.

Μεταξύ άλλων γίνεται αναφορά στο ταξίδι του στην Ελλάδα στις 22 Αυγούστου και στη συνάντησή του με τον Ευ.Βενιζέλο. Εκεί, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης αναφέρεται πως του πρότεινε “αν θα μπορούσαν να αλλάξουν τα νούμερα, ώστε το κενό να περιοριστεί ή ακόμη και να εξαφανιστεί.” Η ακριβής φράση στο δημοσίευμα είναι “Reorganize the figures”, που συνάγεται ότι ήταν τα ακριβή λόγια του Ευ.Βενιζέλου. Ο Γ.Άσμουσεν δεν εξεπλάγη απλώς, έμεινε άναυδος και έφυγε σχεδόν τρέχοντας από το γραφείο του Ευ.Βενιζέλου. Πιθανόν, γι’αυτό δεν έγιναν καθόλου δηλώσεις από κανέναν από τους δύο μετά το τέλος της συνάντησης.

Η επίμαχη παράγραφος του δημοσιεύματος της  “Die Zeit” αναφέρει:

 

“Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Αθήνα, ο κύριος Άσμουσεν συναντά επίσης τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης [τον Ευάγγελο Βενιζέλο]. Συζητούν το διαφαινόμενο κενό στον ελληνικό προϋπολογισμό. Μετά τη συνάντηση ο Άσμουσεν σχεδόν φεύγει τρέχοντας από το γραφείο. Εχει μείνει άναυδος. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του ζήτησε αν θα μπορούσαν να αλλάξουν τα νούμερα, ώστε το κενό να περιοριστεί ή ακόμη και να εξαφανιστεί. Reorganize the figures [σ.σ. η φράση είναι στα αγγλικά στο περιοδικό]. Για τον Άσμουνσεν, αυτά τα λόγια είναι χαρακτηριστικά της “παλιάς Ελλάδας”. Και για ξεπερασμένα, αναποτελεσματικά συστήματα για τα οποία για τον ίδιο είναι ακατανόητα.”

Σύμφωνα με τουίτ του δικτύου CNBC, εκπρόσωπος του Ευ.Βενιζέλου διέψευσε ως “εντελώς αναληθές” το δημοσίευμα.

Ιδρύεται επίσημα η τάση των «πασοκογενών» στον ΣΥΡΙΖΑ

Το άνοιγμα προς τον κεντρώο χώρο σηματοδοτεί για την Κουμουνδούρου η ίδρυση αύριο, Τρίτη, «Σοσιαλιστικής Τάσης» από τους «πασοκογενείς» στον ΣΥΡΙΖΑ.

Την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση της «Σοσιαλιστικής Τάσης» (ή «Σοσιαλιστικού Ρεύματος» όπως πιθανόν θα ονομάζεται) αναλαμβάνουν σύμφωνα με την ανακοίνωση που εκδόθηκε οι Αλέξης Μητρόπουλος, Παναγιώτης Κουρουμπλής, Γιάννης Μιχελογιαννάκης, Δημήτρης Τσουκαλάς, Αντώνης Κοτσακάς, Κώστας Χρυσόγονος, Κώστας Τσουκαλάς, Τάσος Βούτσας, Έφη Κοτσάκη, Στάθης Παντελής, Αδάμ Στάμος, Ράνια Σταυροπούλου.

Όπως σημειώνει ρεπορτάζ του Βασίλη Σκουρή στο Real.gr , οι «πασοκογενείς» δεν συγκροτούν την τάση μόνο και μόνο για να αμυνθούν απέναντι στον κομματικό μηχανισμό της Κουμουνδούρου, που στο Συνέδριο τους απέκλεισε σχεδόν στο σύνολό τους από τη νέα Κεντρική Επιτροπή. Η πράξη τους συνιστά και «άνοιγμα» της Κουμουνδούρου προς το χώρο της κεντροαριστεράς και των ψηφοφόρων που εγκατέλειψαν ή τυχόν εγκαταλείψουν τη Χαριλάου Τρικούπη.

 Σύμφωνα, μάλιστα, με τις πληροφορίες, ενθαρρύνθηκαν για την κίνησή τους αυτή από την ηγεσία, ενδέχεται δε -όπως τους έχει ενημερώσει ο Γραμματέας της ΚΠΕ Δημήτρης Βίτσας- να παραβρεθεί στην ανακοίνωση της ίδρυσης τάσης και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας.

Νοητή και αδιανόητη Κεντροαριστερά

Θεόδωρος Παπαθεοδώρου, Εφημερίδα των Συντακτών, 26/08/2013

Ο δημόσιος διάλογος που έχει αναπτυχθεί το τελευταίο διάστημα σχετικά με την ανασυγκρότηση του χώρου της Κεντροαριστεράς αποτυπώνει με πρόδηλη επίταση, αλλά και με εξαιρετικά ευρύ ορίζοντα, την ανάγκη διαμόρφωσης ενός σοβαρού και υπεύθυνου προοδευτικού μεταρρυθμιστικού πόλου ως την εναλλακτική πολιτική πρόταση απέναντι στη διαφαινόμενη επικυριαρχία του νέου διπολισμού Ν.Δ. ΣΥΡΙΖΑ. Ο διάλογος αυτός εντάθηκε μετά την αποχώρηση της Δημοκρατικής Αριστεράς από την τρικομματική κυβέρνηση, καθώς και μέσα από την κινητικότητα πολιτικών σχηματισμών, ομάδων και προσώπων που αναζητούν μια νέα συγκολλητική ουσία κεντροαριστερής προοπτικής.

Η Κεντροαριστερά εμφανίζεται και πάλι να αναζητά το επίκεντρό της, δηλαδή τη μεγάλη δημοκρατική και προοδευτική πλειοψηφία, η οποία μπορεί να έχει διαχρονικό αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία, αλλά βρίσκεται σήμερα στη διασπορά του πολιτικού πεδίου. Και εκεί ίσως να εντοπίζεται το πρόβλημα, στον βαθμό που ο διάλογος για την Κεντροαριστερά παραμένει εν πολλοίς αγκιστρωμένος σε πρότυπα ανασυγκρότησης, επανασυγκόλλησης ή και αναδιάταξης επιμέρους σχημάτων, δυνάμεων και κινήσεων του χώρου, παραβλέποντας συχνά την ανάγκη της κοινωνίας για τη διατύπωση μιας ρεαλιστικής, υπεύθυνης και πειστικής πολιτικής πρότασης με προοδευτικό πρόσημο για την έξοδο από την κρίση. Πολιτική πρόταση σημαίνει πολιτικό όραμα, προγραμματικές συγκλίσεις, σχέδιο διακυβέρνησης, κοινωνική συμφωνία. Αρα, στο πλαίσιο αυτό, το ζητούμενο δεν είναι η γενικόλογη επίκληση μιας ασαφών ορίων και θολού περιεχομένου Κεντροαριστεράς, αλλά, κατά τη γνώμη μου, η πολιτική φυσιογνωμία μιας ευρείας δημοκρατικής μεταρρυθμιστικής συμπαράταξης των δυνάμεων της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής Αριστεράς του και του μεταρρυθμιστικού κέντρου που μπορούν να υλοποιήσουν τα παραπάνω.

Για ορισμένους, υπάρχει μια νοητή Κεντροαριστερά που συνέχει θεωρητικά αλλά όπως αποδεικνύεται πλέον όχι πραγματικά πολιτικά τις δυνάμεις μεταξύ της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ και εκφράζεται από το ΠΑΣΟΚ, τη Δημοκρατική Αριστερά, καθώς και από ένα πολυηαραγοντικό φάσμα σχηματισμών, κινήσεων, ομάδων και προσώπων που είτε συμμετέχουν στην κινητικότητα της Κεντροαριστεράς είτε αναζητούν διαύλους συνεννόησης για την ανασυγκρότηση του χώρου. Αυτή η Κεντροαριστερά θέλει να αναφέρεται στη διασφάλιση της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, στην πολιτική σταθερότητα μέσα από τη συγκρότηση συνεργατικών κυβερνήσεων, στην προώθηση ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων, στην ανάταξη της κοινωνικής συνοχής, στην αντιμετώπιση του ξέφρενου λαϊκισμού και της αμετροεπούς δημαγωγίας, στην αντιπαράθεσή της με κάθε μορφής αυταρχισμό και στην καταπολέμηση της επικίνδυνης για τη Δημοκρατία φασιστοειδούς Ακροδεξιάς.

Ομως, αυτή η Κεντροαριστερά είναι ακριβώς νοητή γιατί δεν είναι ούτε ενιαία ούτε ενωμένη. Είναι απλά πληθυντική και χωρίς συμπαγή πολιτική φυσιογνωμία. Η τελευταία παραμένει το ζητούμενο. Τις υφιστάμενες βασικές εκφάνσεις της Κεντροαριστεράς, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Αριστερά, τις χωρίζουν