Θεόδωρος Παπαθεοδώρου, Εφημερίδα των Συντακτών, 26/08/2013
Ο δημόσιος διάλογος που έχει αναπτυχθεί το τελευταίο διάστημα σχετικά με την ανασυγκρότηση του χώρου της Κεντροαριστεράς αποτυπώνει με πρόδηλη επίταση, αλλά και με εξαιρετικά ευρύ ορίζοντα, την ανάγκη διαμόρφωσης ενός σοβαρού και υπεύθυνου προοδευτικού μεταρρυθμιστικού πόλου ως την εναλλακτική πολιτική πρόταση απέναντι στη διαφαινόμενη επικυριαρχία του νέου διπολισμού Ν.Δ. ΣΥΡΙΖΑ. Ο διάλογος αυτός εντάθηκε μετά την αποχώρηση της Δημοκρατικής Αριστεράς από την τρικομματική κυβέρνηση, καθώς και μέσα από την κινητικότητα πολιτικών σχηματισμών, ομάδων και προσώπων που αναζητούν μια νέα συγκολλητική ουσία κεντροαριστερής προοπτικής.
Η Κεντροαριστερά εμφανίζεται και πάλι να αναζητά το επίκεντρό της, δηλαδή τη μεγάλη δημοκρατική και προοδευτική πλειοψηφία, η οποία μπορεί να έχει διαχρονικό αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία, αλλά βρίσκεται σήμερα στη διασπορά του πολιτικού πεδίου. Και εκεί ίσως να εντοπίζεται το πρόβλημα, στον βαθμό που ο διάλογος για την Κεντροαριστερά παραμένει εν πολλοίς αγκιστρωμένος σε πρότυπα ανασυγκρότησης, επανασυγκόλλησης ή και αναδιάταξης επιμέρους σχημάτων, δυνάμεων και κινήσεων του χώρου, παραβλέποντας συχνά την ανάγκη της κοινωνίας για τη διατύπωση μιας ρεαλιστικής, υπεύθυνης και πειστικής πολιτικής πρότασης με προοδευτικό πρόσημο για την έξοδο από την κρίση. Πολιτική πρόταση σημαίνει πολιτικό όραμα, προγραμματικές συγκλίσεις, σχέδιο διακυβέρνησης, κοινωνική συμφωνία. Αρα, στο πλαίσιο αυτό, το ζητούμενο δεν είναι η γενικόλογη επίκληση μιας ασαφών ορίων και θολού περιεχομένου Κεντροαριστεράς, αλλά, κατά τη γνώμη μου, η πολιτική φυσιογνωμία μιας ευρείας δημοκρατικής μεταρρυθμιστικής συμπαράταξης των δυνάμεων της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής Αριστεράς του και του μεταρρυθμιστικού κέντρου που μπορούν να υλοποιήσουν τα παραπάνω.
Για ορισμένους, υπάρχει μια νοητή Κεντροαριστερά που συνέχει θεωρητικά αλλά όπως αποδεικνύεται πλέον όχι πραγματικά πολιτικά τις δυνάμεις μεταξύ της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ και εκφράζεται από το ΠΑΣΟΚ, τη Δημοκρατική Αριστερά, καθώς και από ένα πολυηαραγοντικό φάσμα σχηματισμών, κινήσεων, ομάδων και προσώπων που είτε συμμετέχουν στην κινητικότητα της Κεντροαριστεράς είτε αναζητούν διαύλους συνεννόησης για την ανασυγκρότηση του χώρου. Αυτή η Κεντροαριστερά θέλει να αναφέρεται στη διασφάλιση της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, στην πολιτική σταθερότητα μέσα από τη συγκρότηση συνεργατικών κυβερνήσεων, στην προώθηση ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων, στην ανάταξη της κοινωνικής συνοχής, στην αντιμετώπιση του ξέφρενου λαϊκισμού και της αμετροεπούς δημαγωγίας, στην αντιπαράθεσή της με κάθε μορφής αυταρχισμό και στην καταπολέμηση της επικίνδυνης για τη Δημοκρατία φασιστοειδούς Ακροδεξιάς.
Ομως, αυτή η Κεντροαριστερά είναι ακριβώς νοητή γιατί δεν είναι ούτε ενιαία ούτε ενωμένη. Είναι απλά πληθυντική και χωρίς συμπαγή πολιτική φυσιογνωμία. Η τελευταία παραμένει το ζητούμενο. Τις υφιστάμενες βασικές εκφάνσεις της Κεντροαριστεράς, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Αριστερά, τις χωρίζουν Continue reading →